Hallo allemaal!

Ik ben goed aangekomen in Oeganda! Goede reis gehad en weer op Afrikaanse bodem.
Ondertussen probeer ik te wennen aan de omgeving, cultuur, de mensen, het eten en het weer.
Maar het overvalt je toch wel. Het gaat steeds beter en heb het naar mijn zin!

Ik zit dus in Kampala, de hoofdstad van Oeganda. Daar zit ik in een vrijwilligershuis wat echt netjes en fijn ‘thuis’ komen is. De stad Kampala is namelijk heel erg druk en chaotisch. Dus als ik thuis kom voelt het soms echt als vakantie. Rust, zon, een soort van tuintje, terrasje. We zitten op een afgesloten terrein met bewakers. De stad zelf is altijd chaos. Er is non-stop file, overal zand, overal verkeer (boda boda`s (soort brommers voor openbaar vervoer), matatu`s (busjes voor openbaar vervoer waar wel 20 man ik kan passen als het moet), taxi`s, bussen, vrachtwagens….noem maar op en het is er! Mij is dus aangeraden om een boda boda te nemen, omdat die overal tussendoor kunnen rijden. Maar dat betekent dan ook echt overal tussendoor, tegen verkeer in en over de stoep om maar zo snel mogelijk op de plek van bestemming te zijn. Ze kennen hier geen straat namen, dus je moet een gebied noemen en iets wat er in de buurt ligt. In het begin dacht ik echt ze brengen we over en nergens naar toe als ze willen, geen idee waar ik was, maar ik begin steeds meer te herkennen en ik moet natuurlijk afdingen , want ze vragen altijd te veel (ook al kost het vrijwel niks). Maar het is wel spannen zo`n boda boda. Benen bij elkaar anders knal je ergens tegenaan en over de bobbel zand wegen om een hernia te ontwikkelen.

Daarnaast vindt ik de Oegandese mensen soms lastig in te schatten. Je kan van hun gezichtsuitdrukking niet aflezen of het leuk vinden of niet of dat ze blij of boos zijn. Maar dus ook niet of ze het wel of niet leuk vinden dat ik er ben (op het project). Je moet zelf veel vragen anders zeggen ze niks en ze geven ook alleen antwoord op je vraag. Daarnaast hebben ze naast het Engels hier ook een andere voertaal, namelijk Lugandees. Hier versta ik natuurlijk helemaal niks van. Dit praten ze onderling, ook waar ik bij ben. Met beide moet ik nog een beetje leren omgaan en vind dit soms best vervelend, want ik kan ze dus niet pijlen en ik kan ze niet verstaan tijdens een gesprek waardoor je er vaak een beetje bijzit. Jammer dat ze dan geen Engels praten als ik er ook ben (want dat kunnen ze goed).
Je moet gewoon zelf veel initiatief tonen om iets te doen, want ze gaan jou niks vragen of aangeven dat je ergens bij kan helpen of kan kijken. Maar sommige worden al iets losser en natuurlijk is niet elke Oegandees zo. We gaan het zien, maar blijf gewoon vragen. Maar ik snap het ook wel, komt er even een ‘blanke’ kijken.

Verder vind ik het weer meer dan prima! Haha daar was ik snel aan gewend, lekker temperatuurtje! Het eten vind ik ook goed te doen. Lekker vers fruit van de lokale markt, chapatti (soort pannekoek), rijst met bonen en groenten en mattoke (gebakken banaan, proeft als aardappel). Nog geen maag of darmklachten ;).

Bij het project ben ik nu dus ook gestart. Het is een kleinschalig ziekenhuis. Het ligt op een bergtop tussen 3 (arme) wijken in. Het is een orthodox ziekenhuis en worden veel gesponsord vanuit Amerika. Ze beschikken over dokterskamers, een tandarts, laboratorium, ruimte die enkele dagen per week dient als TBC kliniek, ruimte die dient als vaccinatie-ruimte en zwangerschaps-controles. 1 ‘echt ‘OK (met beademingsapparatuur en anesthesie) en een ruimte die ook als ‘soort’ OK wordt gebruikt (er staat een bed). Daarnaast hebben ze 4 ziekenzalen, 1 voor de mannen, 1 voor vrouwen, 1 voor kinderen en 1 voor zwangere vrouwen die weeën hebben of die zijn bevallen zijn en nog in het ziekenhuis verblijven. Als vrouwen bijna gaan bevallen worden ze naar de bevalkamer gebracht. Daar staan 2 bedden (helaas niet heel veel. Het varieert met bevallen, soms 5/6 per dag en soms geen). Er bevindt zich ook een kantine voor het personeel waar traditioneel eten wordt gemaakt (daar lunch ik ook).
Ze beschikken in het ziekenhuis over redelijk goede spullen, ze worden dan ook veel gesponsord. Het gebruik ervan en steriel werken is alleen lastiger.
Voor behandelingen in het ziekenhuis of dokter bezoek moeten ze direct betalen vooraf. In het midden van het ziekenhuis zit een kantoortje en daar moeten ze betalen en krijgen ze een nota. Zonder deze nota te overhandigen worden ze niet geholpen.
Zoals ik al aangaf moet je echt veel initiatief tonen om iets te kunnen doen. Ze kunnen je hulp wel gebruiken, maar vragen dit zelf niet en als jij wel iets vraagt reageren ze soms ook niet. Je moet écht blijven vragen en er zullen dus ook echt wel dagen tussen gaan zitten dat ik het heel erg rustig heb/niks doe. Dat vind ik wel erg jammer. Op de ‘verloskamer’ (zo noem ik het maar even), vind ik ze erg terughoudend en als er niemand aan het bevallen is doen ze vrij weinig tot niks. Ze gaan soms slapen en zitten op hun telefoon. Ik kan niet zo goed stil zitten en ben opzoek gegaan of ik iets anders kon doen.
Ik functioneer hier zowel als verloskundige en als verpleegkundige. Ik wil graag alles aanpakken en zien, of het nu verpleegkundig of verloskundig is. Natuurlijk wil ik ook nog graag een bevalling zien/doen, maar wil ook zoveel meer zien en doen.
Uiteindelijk ben ik van het vrouwelijke geslachtsdeel overgestapt naar het mannelijke geslachtsdeel. Haha . Ik heb geassisteerd en zelfstandig gehecht bij mannelijke besnijdenis! Jaja. Ze hebben goede instrumenten en steriel materiaal (vanuit Amerika). Het is gratis, want i.v.m. de grootte populatie moslims hier, gebeurd het anders op traditionele wijze en overlijden mensen, misvormingen en infecties. Daarnaast laten veel niet moslims het ook doen i.v.m. dat de hygiëne hier lastig is. Vooraf aan elke behandeling krijgen ze een HIV test. Het is wel akelig om zo`n besnijdenis te zien. Het gebeurd al vanaf jonge leeftijd (4 weken oud) tot middelbare leeftijd. Het gebeurd onder lokale verdoving. De kinderen gillen het uit en de oudere jongens worden geslagen of wordt tegen geschreeuwd als ze moeten huilen/schreeuwen of schoppen. Ze testen met een kocher (knijp tangetje) of de verdoving voldoende werkt, zo niet wachten ze nog even, maar als het te lang duurt beginnen ze toch meteen en er wordt eigenlijk nooit bij verdoofd (heb ik natuurlijk wel gevraagd). Het is lopende band werk, geen privacy of hygiëne. De ene jongen is nog niet van het bed en aangekleed of de volgende komt al binnen. De tafel wordt niet schoon gemaakt en de volgende klimt er al op. Iedereen loopt ook binnen tijdens de ingreep.
Na de eerste ingreep was ik al bijna flauw gevallen. De Oegandees hitte, te weinig drinken/eten en het zien van de ingreep hadden me bevangen. Maar daarna is het goed gekomen.

Ik ben mee op out-reach geweest. Dit is naar verdere gebieden buiten de wijken van het ziekenhuis om daar ook medische hulp te verlenen. In een schoolgebouw worden de banken eruit gehaald en werden 2 banken geplaatst. Ter ‘privacy’ werden witte doeken opgehangen en hier werden ook mannelijke besnijdenissen uitgevoerd. Lopende band, die dag waren er 35 jongens besneden. Enuh ik heb nu heus wel in de gaten dat de "grootte" van een neger een fabeltje is ;) haha.
Daarnaast was er een tandarts. Op zijn middeleeuws. Hoofd tegen de muur, aanwijzen waar de pijn zit, lokale verdoving en wordt de tand eruit getrokken en krijg je die in een zakje mee naar huis.
Ook hier krijgt iedereen vooraf een HIV test en bij klachten een malaria test.

Daarnaast heb ik me ook nog bezig gehouden met verloskunde. Zo heb ik een hele dag een soort inloop spreekuur gedaan. Heel on-effectief. Alles wordt met de hand geschreven op papiertje, mappen boeken. Overal losse velletje. 1x de wind erdoor en alles door de weg. Ik zag echt geen logica. Zij gelukkig wel, dus het liep toch goed. Iemand doet de bloeddruk, iemand anders weer wegen, krijgen ze een briefje voor bloed te laten prikken en/of een echo (als ze dat kunnen betalen). Daarnaast weer in een andere rij voor buikonderzoek en hartje luisteren. Een ‘normale’ reguliere controle kost ongeveer 90 cent. Iedereen krijgt standaard een tetanus vaccinatie tijdens de zwangerschap. Gemiddeld komen de zwangere pas vanaf 20 weken, soms ook pas bij 34/36 weken. Het onderzoeken van de buik gebeurd hetzelfde als bij ons, maar daar wordt ook de zwangerschapsduur op bepaald. Dus als iemand nieuw binnen komt, wordt geschat of die 20/28/32weken ofzo is…..Soms dacht ik echt dat iemand al 32 weken was aan de stand van de baarmoeder te voelen, maar dat kon dan niet volgens mevrouw dus maakte ze er toch maar 24 weken van?? Haha lekker betrouwbaar. Ze luisteren met een houten toeter, maar hebben ook een oude doptone (apparaat waar ze het hartje mee luisteren). De batterij is alleen bij op en het apparaatje is bijna kapot, dus ze kunnen écht maar 2 seconden luisteren, want dan valt hij uit. Maar ze luisteren met dit apparaat en niet de toeter, want dan kan de moeder het ook horen. Haha mja die hoort natuurlijk niks in 2 seconden. Het is ook echt erg tijdrovend de manier waarop ze werken, want omdat iedereen iets anders doet kan een vrouw soms 6uur bezig zijn voordat ze weer naar huis kan. Ze moet veel wachten. Wat me ook heel erg verbaasde is dat als er mensen binnen zitten en je bent er mee bezig, dat ze dan om lunch tijd alles laten vallen, letterlijk. Ze gaan weg, eten en laten die mensen zitten! Ook al waren ze bijna klaar. Ze maken het niet af. Tijd is tijd. Naderhand krijgt elke nieuwe zwangere een muskieten-net ter preventie van Malaria tijdens de zwangerschap. Dat is erg netjes.
Vandaag was bij 1 vrouw ontdekt met de bloedtest i.v.m. de zwangerschap controle dat ze HIV had. Mw wist dit niet. Dit was echt heftig en dan komt het toch ineens dichtbij en realiseer je je dat het echt zo vaak voorkomt hier in Afrika en zo`n groot probleem is hier.

Al met al dus al veel meegemaakt. Tot nu toe meer dan volle dagen gehad. Al veel gezien en mogen doen!! Ik hoop nog meer verloskunde te kunnen doen en bevallingen zien/doen, maar vind andere dingen ook reuze interessant en om nou stil te gaan zitten wachten is zonde van mijn tijd!

Dit waren wat belevenissen van mijn 1^e weekje hier. Van het weekend ga ik Oeganda nog meer verkennen en ga ik op Gorilla-tour! Ben benieuwd.

Hopelijk gaat het verder met jullie ook allemaal goed?

Tot snel! xxx